16 tygodni treningów z grupą Night Runners dały mi pewność siebie, że dam radę. Mój tato biegowy Tomasz Makowski udostępnił nam plany przygotowane przez Pawła Grzonkę i proszę - oto jestem maratończykiem:) Dziękuję, dziękuję Tomaszu, rodzinko biegowa, siostro biegowa Ago, Tomaszowi, Januszowi, Andrzejowi, Maciejowi, Natalii. Jakubowi, Tomaszowi, Ani, Karolowi, Mateuszowi i całej pozostałej zwariowanej grupie biegowej za wiele spędzonych razem kilometrów na treningach. To była sama przyjemność. Dziękuję organizatorom za trasę, bo była dla mnie naprawdę bardzo dobrze przygotowana. Tylko kierowców mi szkoda :). Oczywiście moja osobista rodzina też zasługuje na ogromne podziękowania. Bo to moja córa i maż musieli znosić np. brak wyjazdów w weekendy w ich ulubione miejsca, bo ja musiałam zrobić trening np. 30 km :).
A maraton? To była dopiero zabawa! Tak zabawa w dosłownym tego słowa znaczeniu. Pobiegłam bardzo zachowawczo. Plany oczywiście były ambitne na początku - bo chciałoby się złamać na debiucie 4 h - jak to ja nie dam rady? Choć myśl o tym, że mam biec maraton w tempie półmaratonu lekko mnie przerażała na początku. W efekcie wielu doświadczeń, które wystąpiły w trakcie trwania treningów początkowe plany musiały zostać odłożone. Zatem tuż przed maratonem zweryfikowałam swoje oczekiwania. Chciałam pobiec na 4:15 za prowadzącymi pacemakerami z balonikami. I tu kolejna niespodzianka - totalne osłabienie tuż przed maratonem. Ciekawe ile osób też się z tym zetknęło. Sobota dosłownie w łóżku i zatem dodatkowa zmiana planu - albo nie biegnę albo biegnę w tempie treningowym. Po negocjacjach z mężem dostałam pozwolenie na bieg :).
Zatem rano w niedzielę 7:30-wyjazd z domku. Strasznie, strasznie się cieszyłam, że spotkam znajome twarze, że będzie zabawa, że będzie się działo.... I tak też się stało.
Jadąc do centrum cały czas się denerwowałam bo mąż jak zwykle się grzebał z wyjazdem i efekt był taki, że do wejścia wschodniego na targach trafiłam o 8:16. Lekkie przerażenie, bo o 8:30 było zdjęcie grupowe Night Runners. Tomasz zawsze o tym pomyśli, aby nas uwiecznić i pozostawić ślad dla potomnych :). Obecność na tym zdjęciu była dla mnie tak ważna jak bieg w samym maratonie. Może wydawać się to absurdalne, ale to nie chodziło o przebiegnięcie jakiegoś maratonu, to chodziło o to, aby być wśród TYCH ludzi i na TYCH ulicach i w TYM mieście. Jeszcze w sobotę leżąc w łóżku mąż agitował mnie abym biegła gdzieś za dwa tygodnie w innym mieście jak się wykuruję. Potraktowałam to jako nietakt :). Dzięki wsparciu otaczających mnie ludzi trafiłam do depozytów. Ups - nie ma nawet kolejki - ale super. Ludziska widząc mnie jak się spieszę, zabrali ode mnie wszystkie rzeczy, pomogli ulokować torbę w worku. Uff - teraz biegiem na zdjęcie. Przed drzwiami kumulowała się już grupa zielonych night runnerowych ludków. Wiele znajomych i nie znajomych twarzy. Wszyscy podekscytowani. Wypatrzyłam swoich bliskich znajomych, buziole, uściski, przytulasy. To już to już, zaraz będziemy TO robić. Będziemy biec. Wszyscy czekali na sygnał, aby wyjść na oczekiwane zdjęcie. I Natala Siciarz rzuca hasło to chodźmy, idziemy - ale mówi poczekajcie sprawdzę puls - ha 120! Pierwsze uderzenie zimna na zewnątrz całkowicie niewidoczne na naszych twarzach. Ustawiamy się, jakoś automatycznie to wszystko wychodzi. Nie trzeba nikogo o nic prosić. I jest jest nasz Prezes! Robi nam zdjęcie. Ktoś krzyczy chodź do nas, ale jakoś skromnie się nie wpycha do nas. Następnym razem trzeba go zatargać do nas:).
Idziemy na Start. Ustawiłam się za balonikami na czas 4:30, w kurtce, rękawiczkach, zapięta po szyję, bo zimno było okropnie. Dodatkową radość stania w tym miejscu sprawiła mi obecność mojej siostry biegowej Agi i tu też niespodzianka Mateusza :) tylko Andrzej gdzieś mi zginął a miał biec ze mną. On mi się zawsze gdzieś gubi. Niestety straciłam partnera biegowego z półmaratonu Janusza, gdyż on miał mega formę i musiałabym sobie torpedę doczepić gdzieniegdzie, aby biec tak jak on cały ten dystans :) Mega szacun Janusz :).
START o 9.00! Kurczowo trzymałam się "baloników" na 4:30. To ogromna wygoda. Nie musisz pilnować czasu, zastanawiać się jak i gdzie zwolnić, czy przyspieszać. To oni czuwają nad tym całą drogę. Już na początku wiedziałam, że będzie przyjemnie. To tempo dało mi możliwość obserwowania kibiców, ich radości, podziwu na twarzach, entuzjazmu. Nie ukrywam, że zwiedziłam też miasto, oglądałam budynki, okolice:). Po 8 km udało mi się rozebrać i pozostawić kurtkę w rękach kibiców Night Runners. Zawsze, ale to zawsze jak ich z Agą mijałyśmy biegłyśmy szybciej, nawet pod górkę. Ich doping był fantastyczny i naprawdę dawał moc. Już po tym 8 km jakoś biegłyśmy tuż przed "balonikami". Jakoś lepiej się biegło nie mając nikogo przed sobą. Trzykrotnie spotkałam męża, który z obawy o moje zdrowie pilnował mnie. Dwukrotnie udało mi się dać mu buziaka:). Ciepło w serduszku od razu się robiło i dalej do przodu. Nie wiem, naprawdę nie wiem, kiedy minęło 20 km. Pamiętam tylko, że tańczyłam przy kapelach przygrywających nas na trasie, bo energia mnie rozsadzała. I nagle Aga do mnie mówi, patrz to półmetek 21 km - ale jak to, już? Teraz, jak to Aga powiedziała będzie z górki. No i za chwilkę dosłownie było z górki, bo biegliśmy ulicą Baraniaka w dół nad Maltą. Czysta przyjemność. Tu nad Maltą dodatkowa niespodzianka. Mój trener Karol Bodak wypatrzył mnie i przyszedł a właściwie podbiegł się przywitać. Bardzo miłe :).
Wiedziałam, że przede mną górka, bo tam robiłam treningi i trzeba będzie za chwilkę zwolnić. I gdzieś tu na tej górce zgubiłam Agę. Siła wyższa ją wciągnęła do wielkiego TOI TOI - to wiem teraz, ale w trakcie drogi obracałam się za nią aż do ronda Śródki. I tam stwierdziłam, że jej już nie wypatrzę. Domyślałam się, o co "biega", bo sygnalizowała mi potrzeby w trakcie trasy. Zaczęłam się zastanawiać, co mam ze sobą zrobić, bo biegłam już sporo przed balonikami, ale w głowie miałam słowa Krzysia, który opowiadał o swoim błędzie podczas debiutu i przyspieszeniu na 30 km. Zatem spokojnie. Na 30 km byłam umówiona z mężem :) to coś koło ulicy Solnej. Tam też spotkałam Anię Eicke i mocno się uściskałyśmy. Po kontroli męża, uściskach z Anią przyszedł Sołacz. Tam było cudnie. Słoneczko, zieleń, ogrom szczęśliwych kibiców, no i ja też szczęśliwa. I przyszła mi taka myśl przed 32 km, no dobra męża już nie będzie, rozsadza mnie energia to czas na ostatnią szybszą dyszkę. Organizm był do tego przyzwyczajony, bo takie mieliśmy treningi. Czyli np. 15 czy 20 km w wolnym tempie i 10 km w tempie maratonu albo jeszcze szybciej. Bez wahania o kondycję postanowiłam przyspieszyć, na tyle na ile organizm mi pozwalał - około 30 sekund na 1 km.
Moc endorfin trzyma mnie do dziś. Wiem, że dla "wyjadaczy" tego dystansu mój czas to spacerek a nie bieg. Ale co tam. Ja miałam swoje 4: 22 czasu tylko dla siebie. Muza w lewym uchu a w prawym otaczający mnie wesoły i radosny świat. Polecam, polecam wszystkim! Ruszyłam z kanapy ponad 2 lata temu. Od 600 morderczych metrów do 42 radosnych kilometrów. Czy czuję się zmęczona? Niestety nie. Pozostało mi tylko zapalenie oskrzeli, ale przejdzie za kilka dni.
Pewnie inaczej będę twierdzić, jak postawię sobie inny cel np. osiągnięcie określonego czasu. Ale czy muszę? Nie, nie muszę, ale może mieć więcej tego czasu dla siebie niż 4:22 na dłuższą ilość KM? O tak, tak!!! Prezesie, mój tato biegowy, Tomku może jakiś plan na Ultra??? Może znajdzie się ktoś chętny w Night Runners by ze mną potrenować? :)
I w przyszłym roku zamierzam zacytować słowa Kazika: " Mówiłem Ci Lucek ja tu jeszcze wrócę" :)
autor: Agnieszka Król-Krajewska