ZiMB – czyli „Razem, po swoje”. (cześć pierwsza - Kuba)

Jeszcze chwila w Siekierezadzie, gdzie wino z kija okazuje się... brrr.. samo wspomnienie mrozi krew w żyłach.. nie chcę do tego wracać :D. Mały rozchodniaczek w Trollu i w radosnych nastrojach wracamy na spoczynek. Po drodze z rozdziawionymi gębami spoglądamy w nieboskłon i podziwiamy gwiazdy – niesamowita sprawa.  

Docieramy do Dołżycy, przed Nami jeszcze wspin do naszej noclegowni, a że humor dopisuje to tniemy na szagę jak się da, przez śnieg, pełnym gazem, zipiąc jak parowozy. Lądujemy w pokoju, każdy na łóżku i nim się spostrzegam, a zaskakuje mnie poranek. Zasnąłem w ciuchach – nawet nie wiem kiedy, nie wiem jak, wiem jedno – po 36 godzinach bez zmrużenia oka i takich atrakcjach to nie wstyd ;) P.S. Bogu niech będą dzięki za cudotwórczy górski klimat, bo po wczorajszych harcach nie ma śladu. Szybki ogar, śniadanie, przygotowanie i wymarsz do kolciaka. Dziś zdobywamy Caryńską! Mijając kolejne etapy Rzeźnika trafiamy na ostatni przepak w Berechach. Jest diabli mgliście i wietrznie (taki paradoks) co nie studzi naszego zapału, więc drapiemy się pod górę – Caryńska nadciągamy! Po pół godziny wiemy jedno – wszystkie przekleństwa na Caryńską mają solidne uzasadnienie – zdychamy sążnie. 

Przemy tak, aż docieramy do zagłębienia, w którym jest ciut mniej wietrznie. Czas na uzupełnienie węgli, chwilę wytchnienia, mała fotosesja ( bo Roman kazał) i napieramy.

Mijamy słynne gołoborza i rozpętuje się piekło. Wiatr jest tak silny, że spycha Julkę z trasy (mnie w pewnym momencie też prawie przewraca) i tylko pewny chwyt Picia ratuje ją Przed zepchnięciem ze zbocza. Nie ma to tamto, wracamy – damn you Caryńska, we’ll be back. Jak się później okaże za tydzień GOPR będzie ściągał z Caryńskiej takich kozaków co nie zawrócili, a potem do słuchawki płakali, że zimno i nie mają siły. Wielka jest siła gór, nawet tych małych... Zbiegamy ochoczo byle szybciej i dalej od wichru, który wbija nam lodowe szpileczki wszędzie.

Pod wielkimi świerkami, które tworzą na szlaku coś jakby szałas, zakładamy kolce na dalszy zbieg. Picia łapie turboskurcz, chwilę z nim walczymy wspólnymi siłami. Przechodzi! Nakładki on i lecimy. 

Mykkkk niech mnie ktoś powstrzyma, pełna para, super luz i na kontrolowanym poślizgu, na łeb na szyję, lecę w dól, w dół, w dółłłłłł... Julka z Piciem też nie próżnują ;) Po szaleńczym zbieganiu,  Piciu daje się przeciągnąć na dobrą stronę mocy i stwierdza, że trail to jest lajf. Julka uśmiechnięta od ucha do ucha – widać, że w swoimi żywiole Na odchodnym stykam się tyłkiem z podłożem przy zejściu na parking, parę pamiątkowych fotek – Roman pamiętamy, pamiętamy. 

Wracamy po drodze bezskutecznie szukając ciepłej strawy lub chociaż herbaty.  Wracamy do Dołżycy,  doprowadzamy się do porządku i lecimy (czyt. jedziemy) do biura zawodów. Na miejscu tłumy, ale atmosfera mega. Odbieramy pakiety, nabywamy drogą kupna rzeźnickie koszulki od Krzyśka Dołęgowskiego ( strasznie fajny z niego facet) i walimy na odprawę.. Przy dźwiękach Wiewiórki Na Drzewie dowiadujemy się, że wszystko będzie dobrze, przyswajamy cenne dane biegowe i z błogosławieństwem „ojca dyrektora” biegu – Mirka Bienieckiego lecimy na szybką zupkę do Trolla. Zupka i grillowany oscypek ograniczają orkiestrę dętą w naszych żołądkach, jednak czym byłoby ładowanie węgli bez makaRUNU?!”. Tak więc w naszej noclegowni do akcji wkracza mistrz patelni i garnka czyt. ja. Spaghetti bolognese „na winie” i lokalny bronks lądują na stole, wszystko znika w mgnieniu oka (brawo ja!). Spytacie co oznacza „na winie” – ni mniej ni więcej zrobione z tego co się kuchcie pod nóż nawinie ;). Następuje rytualne sprawdzanie sprzętu i szykowanie się na bieg. Napełniamy bukłaki, piersiówki, ładujemy szamę, kolce, i inne magiczne amulety, wplatamy chipy, ubrania na kupkę i spać! Ale jak spać kiedy emocje buzują? W końcu się udaje.. 

Budzę się przed budzikiem o nieprzyzwoicie wczesnej godzinie. 5.00. God why?! Śniadanie, maściami smarowanie, i inne rytuały przedbiegowe, o których wspominać nie wypada. Wymarsz – no bo przecież dojechać 2,5 km na start nie wypada – chociaż reszta zawodników wydaje się tak nie myśleć. Tym samym tego dnia w nogach i w du.. będziemy mieli 50km. :D Ale co ultrasa nie zabije to wzmocni ;) Start spod Trolla, spotykamy NR z całej Polski, pamiątkowe foty, Mirek strzela i WIO! 

Oessu, o matko, asfalt zło, śnieg z deszczem w twarz – zło. Odddech – jestem lordem wiaderem... Jakoś mija te pierwsze 6km i zbiegamy na lód (bo niestety pogoda niedopisała i stopiła cały snieg)  – pit stop – nakładki z kolcami, piersiówka z magiczną zawartością, morale podbudowane i lecimy dalej. Tam gdzie inni ledwie utrzymują pion, my czujemy się jak ryba w wodzie i napieramy jak dzik w szyszki, jak kuna w agrest.. wolne podbiegi, super szybkie zbiegi.. fun fun fun! Po drodze poznajemy kolejnych Night Runnersów i rodzi się w naszych głowach myśl: co będą robić Night Runnersi jutro Piciu? – Jak zwykle będą próbowali zapanować nad światem! :D

No to siup – szybki łyk z ZiMB-owej piersiówki, docieramy na szczyt pierwszego poważnego przewyższenia i teraz to co misie lubią najbardziej – zbiegi, zbiegi zbiegi! Lecimy, bo chcemy, bo możemy, bo jest super!Docieramy na punkt odżywiania, cola, bekanie, chwila na odpoczynek i czas na asfaltową drogę przez mękę. Odzywa się zmora tego wyjazdu i muszę podeprzeć się tabletką ibuprofenu. Trochę gradu w twarz, tak żeby nie było zbyt miło i przyjemnie?  – why not! 

Kończymy z asfaltem i zaczyna się żwirowy podbieg w stylu never ending story. Julka zalicza swój pierwszy poważny kryzys, ale zgodnie z ustaloną wcześniej strategią „Razem, po swoje” człapiemy się do góry. Punkt kontrolny na 26 km zaliczamy po 3 h. Możemy lecieć dalej, a wizja skrócenia trasy ze względu na moją kontuzję zostaje zażegnana. Herbatka z prundem, robi robotę i kiedy prawie zostajemy staranowani przez zbiegających zawodników, ruszamy dalej. Ja czując, że mam tę moc  staram się razem z Piciem motywować Julkę  i nie zarobić przy tym w dziób.. ;) Po drodze zbiegają szybsi od Nas biegacze i co niektórzy trochę szydzą, że to nie wycieczka piesza tylko bieg, ale my mamy tylko jeden cel – dobrze się bawić i chłonąć Bieszczady. Doczłapawszy się pod górę znów przywdziewamy kolce i zbiegamy do słynnej Karczmy Brzeziniak, a tam same smakołyki: herbata, grzaniec, cytrynówka, pieczone pyry, ryż z warzywami i Wiewióry klepiące dzikie rytmy no nieszło nie popodskakiwać jak małpiatka ;). Spędzamy tam z 25 minut, bo tyle zajmuje Julce odbudowanie sił, a ja przy okazji korzystam z wychodka ;). 

Opuszczamy karczmę i szykujemy się na jedyne hardkorowe podejście na trasie ( trochę szkoda, że to jedyne takie). Kiedy wydostajemy się na regularny szuterek przywdziewamy słuchawki i każdy przy radosnych dźwiękach muzyki biegniemy w dół ;)  Mnie trochę ponosi przy utworze Acid Drinkers – Love Shack i nie wiem, czy to zasługa muzyki, dystansu, grzańca, czy połączenie tego wszystkiego, ale zaczynam biec i tańcować. Ludzie trochę dziwnie patrzą na moje wygibasy, jednak nie robi mi to wcale. Zbiegi są awesome! Lecimy z Piciem ile fabryka dała i na wypłaszczeniach czekamy na Julkę. Dobiegamy do torów kolejki Bieszczadzkiej i już można wyczuć metę! Drepczemy do końca torowego odcinka, ściągamy kolce i napieramy w stronę mety. Ostatni podbieg, wyciągamy piersiówki, wbiegamy razem. Czas 5.58 z groszami, ale to nieistotne. 

Wyskok, medal, brudershaft, grzane piwo, przebierka, chwila odpoczynku, po drodze Troll, zupka i człapiemy do naszego pensjonatu. Na miejscu czekolada, zapach maści przeciwbólowych, Star Wars: Imperium Kontratakuje i osuszanie piersiówek. Zasłużony sen. 

Budzimy się, a za oknem sypie śnieg, aż żal wyjeżdżać. Pakujemy się i czas pożegnać się z Cisną i Bieszczadami.